«اللَّهُمَّ وَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوَافَقَةِ الْاَبْرَارِ وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مُرَافَقَةَ الْاَشْرَارِ وَ آوِنِی فِیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلَی [فِی] دَارِ الْقَرَارِ بِاِلَهِیَّتِکَ یَا اِلَهَ الْعَالَمِینَ».

خدایا مرا در این ماه به همراهی و همسویی با نیکان توفیق ده، و از هم‌نشینی با بدان دور بدار و به حق رحمتت به خانه آرامش جایم ده و به پرستیدگی‌ات ای پرستیده جهانیان.

شرح و تفسیر:

دعای شانزدهم ماه مبارک رمضان سفری معنوی در مسیر حق و حقیقت را ترسیم می‌کند، جایی که سالک، هدایت به سوی راه ابرار و دوری از مسلک اشرار را طلب می‌کند. نخست، دعا از خداوند توفیق موافقت با ابرار را مسئلت می‌کند: «اللَّهُمَّ وَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوَافَقَةِ الْاَبْرَارِ». ابرار، نه‌ تنها نیکوکاران در عمل، بلکه پاک‌سیرتان در نیت و معرفت‌اند. موافقت با ابرار، صرفاً تشابه رفتاری نیست، بلکه هماهنگی وجودی است؛ نوعی همسویی روحانی که سالک را در مدار بندگی خالصانه قرار می‌دهد. در مقابل، دوری از اشرار مطرح می‌شود: «وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مُرَافَقَةَ الْاَشْرَارِ». اشرار، تنها ستمگران بیرونی نیستند، بلکه صفات ظلمانی درونی نیز مصداقی از شرّند: نفس اماره، غفلت، تکبر و حب دنیا. در نهایت، سالک از خداوند می‌خواهد که او را در سایه رحمت خویش به «دارالقرار»، یعنی جایگاه ثبات و آرامش ابدی برساند: «وَ آوِنِی فِیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلَی دَارِ الْقَرَارِ». دارالقرار، تمثیلی از وصال حق و نیل به مقام اطمینان است؛ همان منزلگاه جاودانه که روح در آن، از اضطراب فنا رها و به بقای حقیقی می‌رسد.